Odyn, Odin – pochodzący z boskiej dynastii Asów najważniejszy nordycki bóg. Jego domenami są przede wszystkim wojna, mądrość, poezja i magia (szczególnie nekromancja). W wierzeniach germańskich znany pod imieniem Wotan/Woden, które to imię zachowało się w kilku językach europejskich w nazwie jednego z dni tygodnia, m.in. Wednesday (ang. Środa).
Jego rodzicami są Borr/Burr oraz olbrzymka Bestla. Posiada dwóch braci, Wilego i We, wespół z którymi stworzył ze zwłok Ymira obecny świat. Żoną Odyna jest Frigg, z którą ma dwóch synów – Baldra (Baldura) i Höda. Nie jest to jednak jego jedyne potomstwo, gdyż znany jest z licznych romansów, zarówno z kobietami pochodzenia boskiego, jak i śmiertelniczkami. Do jego najznamienitszych potomków należy przede wszystkim dzierżący Mjollnira, gromowładny Thor, którego spłodził z Jörd, czyli Ziemią, znaną również pod imionami Hlodyna i Fjórgyn. Z Lokim, olbrzymem włączonym w poczet bogów, zawarł braterstwo krwi (aczkolwiek według niektórych interpretacji byli oni jedną i tą samą osobą). Ponadto twierdzi się, że jest Odyn protoplastą wielu znaczących rodów, przede wszystkim Skjoldungów i Volsungów.
Imię Odyna pochodzi od staroislandzkiego „odr”, co można tłumaczyć na dwa sposoby – jako osobę zdolną pogrążyć się w ekstatycznym poetyckim transie, czy wojennym amoku (a w szerszej interpretacji jako osobę niejednoznaczną, wielowymiarową), lecz także jako „myśl”, „zdolność”, „pojmowanie”. Ponadto poza swoim imieniem jednooki bóg posiada jeszcze około sto siedemdziesiąt innych przydomków związanych z jego czynami, umiejętnościami i charakterem. Do jednych z najważniejszych należy „ojciec poległych” (co sugeruje wyraźne związki z zaświatami i ukazuje nekromantyczne moce Odyna) – na jego żądanie Walkirie przynoszą śmierć w boju wojownikom i zabierają ich do miejsca zwanego Valhalla, gdzie stają się oni Einherjarami, którzy podczas Ragnaroku wyruszą wraz z Odynem w ostatni bój przeciw siłom zła.
Starszy (bądź w średnim wieku) mężczyzna z brodą, solidnej postury, w szaro-niebieskim płaszczu i szerokim kapeluszu to najczęstszy wizerunek, pod jakim można spotkać Odyna. Nie bez powodu może on przywodzić na myśl pielgrzyma czy podróżnika, bowiem jednooki bardzo często podróżuje pomiędzy światami, między innymi w celu zdobywania coraz to większej mądrości. Będąc w ciągłym ruchu przypomina nieco w swej istocie greckiego Merkurego. Charakterystyczną cechą wyglądu Odyna jest pusty oczodół. Wiąże się to z jedną z jego wypraw, w trakcie której oddał swoje oko Mimirowi aby móc napić się ze studni wiedzy. Odyna można spotkać również pod postaciami rozmaitych zwierząt, co wiąże się z jego umiejętnościami szamańskimi.
Jakkolwiek liczne by nie były jego podróże, najwyższy z Asów posiada również swoją stałą siedzibę, którą jest komnata poległych, Valhalla, znajdująca się w Asgardzie, w jednym z dwóch zamków Odyna – Gladsheimie (drugim jest Walaskjalf). W tej oto komnacie po stoczonych śmiertelnych pojedynkach Odyn wraz ze swoją armią Einherjarów ucztują czekając na nadejście Ragnaroku.
W swojej kolekcji posiada Odyn wiele wspaniałych, magicznych przedmiotów. Jako bóg wojny dzierży on włócznię Gungnir („drgająca”, „kołysząca się” co może oznaczać jej ciągłą gotowość do bitwy i zadania ciosu) oraz magiczny złoty naramiennik Draupnir, który co dziewięć nocy tworzy sam z siebie osiem innych (przedmiot ten w akcie rozpaczy złożył na stosie pogrzebowym swojego syna Baldra) . Ze swojego magicznego tronu Hlidskjalf ma możliwość obserwowania całego świata (ale już nie zaświatów!). Poza cudownymi przedmiotami ma na swoim podorędziu zwierzęta i to nie byle jakie. Do jego menażerii należą dwa wilki, Geri i Freki, które żywi swoją porcją mięsa w trakcie ucztowania z wojownikami, gdyż jemu samemu wystarcza miód pitny; dwa kruki, Hugin i Munin (myśl i pamięć), które każdego dnia przynoszą mu wieści ze wszystkich światów; spłodzony przez Lokiego koń Sleipnir, na którego grzbiecie Odyn odbywa liczne podróże. Ważną cechą owego wierzchowca jest posiadanie nie czterech, ale ośmiu nóg, a także możliwość poruszania się w powietrzu.
W swym bogatym „życiorysie” posiada Odyn wiele niezwykłych dokonań. Do jednych z ważniejszych należą wspomniane już uksztatowanie wespół z braćmi świata, a także stworzenie przy współudziale Hoenira i Lodura pary pierwszych ludzi o imionach Ask/Askur (jesion) i Embla (wiąz). Robactwo wypełzające z gnijącego ciała Ymira przemienił w karły, które zamieszkują mroczny Swartalfheim. Ponadto wielokrotnie interweniował w trakcie bitew na rzecz jednej ze stron, częstokroć tej „słusznej”, a to w celu sprowadzenia do swojej siedziby największych, najmężniejszych wojowników. Tym jednak, co sprawiło, że stał się Odyn największym z bogów, była jego samoofiara. Powiesił się na Yggdrasilu przebity własną włócznią i wisiał tak przez dziewięć dni, co pozwoliło mu nauczyć się dwudziestu czterech run i osiemnastu magicznych pieśni.
Gdy nadejdzie Ragnarok, zmierzch bogów, Odyn wraz ze swoją armią stanie przeciwko olbrzymom dowodzonym przez Lokiego. Jednooki bóg zginie pożarty przez straszliwego wilka Fenrira, a jego śmierć pomści syn Widar. Warto na sam koniec wspomnieć, że ze względu na możliwość podróżowania po niebie na grzbiecie Sleipnira w otoczeniu Walkirii i poległych wojów wiąże się Odyna z Dzikim Gonem – mitycznym orszakiem zjaw przemieszczającym się po nieboskłonie i porywającym pechowych wędrowców.
