Valhalla, Walhalla – siedziba najwyższego z nordyckich bogów, Odyna, do której trafiają polegli w walce wojownicy (staronordyckie „Valhöll” oznacza komnatę poległych w boju) zwani Einherjerami. W pewien sposób można uznać ją za rodzaj raju dla poległych bohaterów, krainę wiecznego szczęścia. Niektórzy badacze doszukują się językowych powiązań między Valhallą i słowiańskim bogiem świata podziemnego – Welesem.
Najsampierw kilka słów o „geografii” Valhalli. Znajduje się ona w Asgardzie, boskiej siedzibie Asów i Wanów. Jest umiejscowiona wewnątrz jednego z dwóch zamków Odyna, Gladsheimie (drugim jest Walaskjalf). Co ciekawe wewnątrz tegoż zamku płynie wartka rzeka Thund, która otacza tylko tę jedną salę. Taką sytuację można tłumaczyć tym, że w wielu mitologiach kraina zmarłych znajduje się „za wodą”, „po drugiej stronie morza” i tym podobne. Tym samym obraz Valhalli otoczonej rzeką można symbolicznie rozumieć jako krainę zmarłych, do której można się dostać przeprawiając się przez wodę mającą bliskie związki ze śmiercią i światem podziemnym (podobnie jak przez rzekę Styks do Hadesu, greckiej krainy zmarłych). A dostać się do Valhalli nie jest prosto, do Asgardu prowadzi bowiem tylko jedna droga – tęczowy most Bifrost strzeżony przez Heimdalla posiadającego niezwykle bystry wzrok. Następnie trzeba się przeprawić przez wspomnianą już rzekę. Do samej Valhalli prowadzi znajdująca się obok bezimiennej bramy wiecznie otwarta furta zwana Walgrind (nazwa oznacza tyle, co „wrota poległych”), a tajemnicę jej zamka zna prawdopodobnie tylko sam Odyn. Droga do Valhalli jest długa, a poległych w boju wojowników którzy mają dostąpić zaszczytu zasiadania przy stole boga wojny wybierają i prowadzą wojowniczki zwane Walkiriami. Połowa wojowników trafia pod opiekę jednookiego bóstwa, a połowa staje przed boginią Freyją.
Valhalla jest ogromną komnatą posiadającą pięćset czterdzieści bram, przez które jednocześnie może przejść ośmiuset wojów. Na zachód od bezimiennej bramy znajdującej się przy furcie Walgrind przybita jest głowa wilka, a nad nią krąży orzeł. Liczba komnat znajdujących się w hali również wynosi pięćset czterdzieści. Na dachu Valhalli mają swoje miejsce boska koza Heidrun (charakteryzująca się wyjątkowo bujnym życiem seksualnym) oraz jeleń Eikthymir. Sam wystrój komnaty jest iście wojenny: ściany zbudowane z drzewców dzid, sufit wyłożony złotymi tarczami, na ławach rozłożone kolczugi wojowników.
Einherjerowie zasiadający razem z Odynem w Valhalli spędzają swój czas na zaprawianiu się w bitewnym rzemiośle oraz ucztowaniu. Po porannym uzbrojeniu się i spożyciu posiłku wojownicy dobierają się w pary i pojedynkują aż do tymczasowej śmierci, która kończy się zmartwychwstaniem i powrotem do hali. Tam wojownicy zasiadają wraz z Odynem do uczty podczas której Andhrimnir podaje mięso boskiego dzika Sahrimnira oraz miód pitny, który wydobywa się z wymion kozy Heindrun zamiast mleka (co jest prawdopodobnie spowodowane spożywaniem przez nią igieł Laradu – niebiańskiego drzewa). Tak więc wojownicy zasiadający w Valhalli na przemian walczą i obficie ucztują czekając na nadejście Ragnaroku – dnia, w którym wyruszą w swój ostatni bój.
